සහෘදස්පන්දන - தோழமைத் துடிப்பு

Posts

කුට්ටිමනී සහ තංගදුරෛ විත්ති කූඩුවේ සිට කළ ප්‍රකාශ

on November 19, 2022

සහෘදස්පන්දන

අනූව දශකයේ මැද උපන් අපේ නව යොවුන් වියේදී උපන්දා සිට අසා ඇති මුත් අගක් මුලක් නොදැන සිට 'යුද්ධය' නිමා විය. ඉක්බිත අපේ තරුණ විය පිරී ගියේ ඒ ගැන වූ උද්දාමී නිර්වචන සැමරුම් හා ප්‍රදර්ශනාත්මක සහෝදරකම්වලිනි. ඒත් උදේ හවස අපේ ඇඟේ හැපුණේ ඒවාට ප්‍රතිපක්ෂව, ඓතිහාසික දේශපාලන අයුක්තීන් සමූහයකි. ඒවා නොදැක්කා සේ ඉවතට ගමන් කිරීම, කවර තත්වයක් යටතේ හෝ දේශපාලනය ලෙස තෝරා ගැනීම කළ නොහැක. තනි තනිව යත්න දරමින් සිටි අපි සහෘදස්පන්දන නමින් සමූහයක් ගොඩනැඟුවේ සාමූහිකව වැඩ කිරීමටත්, තවමත් කොන්දේසි විරහිතව නිදහස සහ යුක්තිය වෙනුවෙන් ක්‍රියා කිරීම තොඈරාගත් අතලොස්සක් දෙනා අතර හරවත් සංවාදයක් ඇති කිරීමටත් ය. සිංහල සහ දෙමළ භාෂා ඇසුරු කරන ප්‍රජා කණ්ඩායම් අතර සාහිත්‍ය, සංස්කෘතික, සමාජීය හා දේශපාලනික අදහස් හුවමාරු කරගැනීමට මැදිහත් වෙමින් ඒ සඳහා වේදිකාවක් වීම අපේ අරමුණ යි. මන්ද ඒ සම්බන්ධයෙන් ලංකා සමාජයේ ඇති විසල් හිස්තැන විසින් අපව කෙළවරක් නැති දුර්මතයන්ට සහ අවිශ්වාසයන්ට තල්ලු කර ඇති බැවිනි. අපි උත්සහ දරමින් සිටින්නේ ඇස පිනවන සංහිඳියා සැරසිලි දැවටූ සාමයේ පාලම් හදනු වෙනුවට, වඩා සවිඥානික ප්‍රවේශයකින් අපේ රට සමාජය ඉතිහාසය කියවා ගැනීමට යි. ඒ කියවා ගැනීම, මීට දශක ගණනකට පෙර කළ යුතුව තිබුණා සේම, සමහර විට අන් කවරදාකටත් වඩා, මේ මොහොතේ වැදගත් වන බව අපි විශ්වාස කරමු. උතුර නැගෙනහිරට ට්‍රිප් යෑමෙන් ද, ඒ ගැන රස වෑහෙන සටහන් ලිවීමෙන් ද, පොට්ටු තියා කෝවිල් යෑමෙන් ද, දෙමළ ජනයා සමග සිනා සී ඡායාරූප ගැනීමෙන් ද නොනැවතී ඛේදවාචකයන් රෝමාන්තිකරණය කරන සාහිත්‍යයේ යෙදීමෙන් ද හොඳින් පෙනෙන්නේ එසේ කියවා ගැනීමක ඇති නොනිම් අවශ්‍යතාවය යි. කිහිප දෙනෙක් හැර සමස්ථ පෙර පරම්පරාවන් විසින් භාෂාව නොදැන සිටීමටත් වඩා දේශපාලන අවස්ථාවාදයත් සමාජීය වුවමනාවක් නොමැතිකමත් හේතුවෙන් අත් හැර දමන ලද සුවිසල් සාමූහික වගකීමක් අප හමුවේ තිබේ. ඒ වගකීම අත්හැර දැමීම විසින් මිනී කඳු ගැසීම මතු නොව, ඒ ඉතිහාසය ඇසුරෙන් උපයා ගත යුතුව තිබූ දේශපාලන ප්‍රඥාවත් සාමූහික හෘද සාක්ෂියත් අහිමි කිරීම කරන ලදී. අපිට අද ලංකාවේ සාහිත්‍යයත් සහෝදරත්වයත් ගැන ලියන්නට සිදුව ඇත්තේ එතැන සිට ය. සහෘදස්පන්දන, අප විසින් අහිමි කරගත් ඒ දේශපාලන ප්‍රඥාව සහ සාමූහික හෘද සාක්ෂිය සොයා යන ගමන යි.